Wet Herziening Partneralimentatie: wat vooraf ging
Een korte update over het wetsvoorstel herziening partneralimentatie. Hoe zit het ook al weer?
In het aanvankelijke wetsvoorstel ging het huidige systeem rigoureus op de schop. De hoogte van de alimentatie zou berekend gaan worden op basis van verlies aan verdiencapaciteit – dat wil zeggen: wat had iemand kunnen verdienen als hij/zij niet was getrouwd? – en dus niet meer op basis van de welstand tijdens het huwelijk. De duur van de alimentatie ging terug naar van twaalf jaar naar ‘maximaal vijf jaar, tenzij’. Gevolg: in veel gevallen zou er geen aanspraak of een veel lagere aanspraak zijn op alimentatie.
De Raad van State had harde kritiek. Samengevat: het is nog steeds zo dat mannen meer werken dan vrouwen en zolang veel vrouwen nog niet economisch zelfstandig zijn, moet er een goed alimentatievangnet blijven.
Gewijzigd wetsvoorstel
Er ligt intussen een gewijzigd wetsvoorstel. De indieners hebben geluisterd naar de kritiek.
Dit zijn de hoofdpunten van het gewijzigde voorstel.
- Aan de hoogte van de partneralimentatie wordt niet getornd. Grondslag blijft de welstand tijdens het huwelijk en dus niet een verlies aan verdiencapaciteit
- De verkorting van de alimentatieduur van twaalf jaar naar ‘maximaal vijf jaar tenzij’ wordt gehandhaafd.
- Als de omstandigheden wijzigen kan er – net als nu – wijziging van de alimentatie worden gevraagd.
- Er komt een proefperiode van een half jaar voor samenwoners. De regel is nu: als de alimentatiegerechtigde gaat samenwonen vervalt het recht op partneralimentatie definitief. Het voorstel is: het recht op alimentatie vervalt pas na zes maanden samenwonen, mits de alimentatiegerechtigde vooraf melding heeft gedaan van het samenwonen.
- Er komt geen mogelijkheid om vooraf – bijvoorbeeld bij huwelijkse voorwaarden – het recht op partneralimentatie uit te sluiten.
- Net als in het oorspronkelijke voorstel geldt de nieuwe wet geldt alleen voor nieuwe echtscheidingen.
Grootste pijnpunt
Het gewijzigde voorstel pakt – terecht – het grootste pijnpunt van het huidige systeem aan: de standaard alimentatieduur van maar liefst twaalf jaar, óók wanneer er geen jonge kinderen zijn. Verder blijft alles grotendeels bij het oude.
Maatschappijbeeld
Ons denken over partneralimentatie hangt sterk samen met ideologie, met politiek. Hoe vinden we dat onze maatschappij eruit moet zien? Wat is rechtvaardig? Is het feit dat je getrouwd bent geweest voldoende reden om na een scheiding nog een tijdlang de verantwoordelijkheid te dragen voor het levensonderhoud van de ander? Hoe ziet die verantwoordelijkheid er dan uit? En hoelang duurt die?
Bij kinderalimentatie is het een stuk simpeler: ouders moeten naar vermogen (financieel) voor hun kinderen zorgen, ook als ze gaan scheiden. Er zullen maar weinig mensen zijn die het oneens zijn met dit principe, hooguit wordt er gesteggeld over de berekening wat een ouder kan betalen.
Over partneralimentatie kun je in de basis heel verschillend over denken. Dat blijkt wel. Wordt vervolgd!
Lees ook de eerdere blogs over dit onderwerp